شرح قصه

چند نکته رو قبل شروع میخواستم بگم

۱. لحن نوشتارم همونه که فکر میکنم.

۲. قطعا گزینه بهتر از شما و شاید خودم، واسه درد و دل و م هست.

۳. این که هدفم از این صحبت ها چیه و نتیجه ش چیه، مهم نیست. خواه هدف تخلیه شدن باشه یا خیر.

مقدمه کم مربوط: امروز فهمیدم، گاهی حس غریب، ندایی درونی از رویداد های آینده ست: "یه حس غریبی بهم میگه ."

مبحث ۰ : از این که ۲۰ سالمه شروع نمیکنم. تاریخ واسم مهم نیست. ساعت فلانه شبه؟ مهم نیست. فلانی هم سن تو بود کتاب نوشت؟ شهید شد؟ پولدار بود؟ دوستت دویست تا کتاب خونده؟! چرا از فلان اعتقادات فاصله گرفتی؟ چرا با فلانی دوست شدی؟. 

در پاسخ همه سؤالا : که چی؟. مهم نیست . حتی پاسخم هم مهم نیست.

مبحث ۱ : کم کم بعد این همه سال به یه نتیجه رسیدم، که زیاد بهش فک میکنم.

می دونین که تو فاز روان شناس ها و موفقیت و نیستم،

اما، تنها راز موفقیت، در این یه جمله ست :

کاری که دوست داری رو انجام بده، قطعا درش پیشرفت میکنی.